Czwartkowe seriale kryminalne - część 4

   W ramach czwartkowych seriali premierę miał nie tylko serial Misja (19 marca - 23 kwietnia 1981 roku), ale też kolejne odcinki serialu 07 zgłoś się. A oto inne seriale, które pojawiły się w czwartki, a o których jeszcze nie było mowy

   Nietykalni - poprzednio pisałem o serialu z 1959 roku. W 1993 roku nakręcono kolejny, osiemnastoodcinkowy serial, którego bohaterami byli Al Capone i Eliot Ness. Tym razem główne role zagrali Tom Amandes i William Forsythe. W Polsce serial premierę miał 21 grudnia 1995 roku i był emitowany do 18 kwietnia 1996 roku.

   Niebezpieczne ujęcia. Serial zrealizowany w latach 1984-85 doczekał się w Polsce emisji dopiero na przełomie 1994 i 1995 roku. Premierę miał 21 grudnia 1994 roku - kiedy wyemitowano pilot, a dzień później pojawił się pierwszy odcinek. Serial emitowano do 4 maja. Pamiętam, że nawet go lubiłem, a w szczególności zapamiętałem odcinek, w którym przestępca w jakiś sposób manipulował kobietami (nie pamiętam, czy to była hipnoza, czy jakieś środki odurzające), one robiły coś, co miały "zaprogramowane w głowie" na hasło "Woda jest ciepła"... 

   Na planie właśnie tego serialu miał miejsce tragiczny wypadek. Odtwórca głównej roli Jon-Erik Hexhum przypadkowo zastrzelił się, strzelając sobie w głowę pistoletem naładowanym ślepymi nabojami. W ostatnich czterech odcinkach zastąpił go nieżyjący już Antony Hamilton. Oprócz nich w serialu jedną z głównych ról grała Jennifer O'Neill. Fotograf mody i model - pod tymi zawodami ukrywają się główni bohaterowie, którzy rozwiązują kryminalne zagadki.

   Viper. Tego serialu akurat nie oglądałem, bo leciał w tym samym czasie co na Polsacie Nieustraszony, a tego drugiego serialu byłem ogromnym fanem. Premierę miał 25 kwietnia 1996 roku, a więc po zakończeniu emisji serialu Nietykalni. Wyemitowano wówczas 13 odcinków, a w kolejnych latach emitowano kolejne serie. Łącznie w latach 1994-1999 nakręcono 78 odcinków. Główną rolę grał James McCaffrey. Tytułowy Viper to czerwony samochód, którym poruszał się główny bohater. Jego kierowca oczywiście walczył z przestępczością...

   Sierżant Anderson. Serial został nakręcony w latach 1974-1978. Główną rolę grała Angie Dickinson. Nakręcono 92 odcinki. W Polsce część odcinków pojawiło się m.in. w 1978 i 1981 roku. Główna bohaterka była policjantką i rozwiązywała zagadki kryminalne. Zdaniem niektórych osób ów serial był znacznie lepszy niż na przykład Ulice San Francisco.

   Spadkobiercy pani Burke - pięcioodcinkowy serial, który został nakręcony w 1978 roku, a który premierę w Polsce miał w 1981 roku. Główne role grali John Kavanagh i Ray McAnally. Dwóch detektywów prowadziło śledztwo związane z rodziną Burke...

   W szponach mafii - O tym serialu wiem niewiele. Jedynie tyle, że był emitowany w TVP we wrześniu 1982 roku, że miał raptem trzy odcinki i był to serial włoski...

    Czarny trójkąt. Kolejny trzyodcinkowy serial, o którym niewiele wiem. W zasadzie jedynie tyle, że był on produkcji radzieckiej i był emitowany od 29 września do 13 października 1982.

   Wyspa mew - Serial produkcji angielskiej liczył sobie 5 odcinków i był nakręcony w 1981 roku. W Polsce miał premierę 12 maja 1982 i przez pięć czwartków z rzędu wyemitowano wszystkie odcinki. Młoda Amerykanka Barbara (w tej roli Prunella Ransome) jedzie do Włoch odwiedzić swoją niewidomą siostrę. Na miejscu okazuje się, że siostra zaginęła...
   Opowiadania Agaty Christie. Pod takim tytułem w Polsce pojawił się serial z 1982 roku. Premierę miał 8 września 1983 roku i chyba wyemitowano wszystkie odcinki, to znaczy dziesięć. Historie przedstawiane w tym serialu oparte były na opowiadaniach Agaty Christie

   Bergerac. Serial był kręcony w latach 1981-1991 (łącznie nakręcono 87 odcinków), a premierę w Polsce miał bodaj w grudniu 1983 roku. Główną rolę zagrał John Nettles. Tytułowy bohater, któremu towarzyszył charakterystyczny samochód, rozwiązywał (jak to w czwartki) zagadki kryminalne.

Sailor Moon Crystal - część 1

   Dziś wyjątkowo napiszę nie o czymś, co było, ale co się właśnie pojawiło. Napiszę o Sailor Moon Crystal, a więc nowej wersji Czarodziejki z księżyca. Napiszę o niektórych różnicach w poszczególnych odcinkach. Na początek o 13 pierwszych odcinkach, które już miały premierę. Każda z nich dotyczy wydarzeń z pierwszego sezonu starej Czarodziejki, a więc Serii Clasic. Przede wszystkim jednak na wstępie - inaczej nieco wyglądają niektóre postaci (np. Rei), inaczej wyglądają ataki czarodziejek, a Taxido nie rzuca różami.

Odcinek 1: Usagi - Sailor Moon

Odcinek niewiele różni się od pierwszego odcinka starej serii. Oczywiście widać nieco różnicę w wyglądzie postaci, ale to akurat nie ma znaczenia. Jakie są różnice?

1) Usagi nie przegania chłopaków znęcających się nad Luną. Potyka się o nią w drodze do szkoły

2) Usagi nie zapomina śniadania, mama jej nie musi przypominać o tym, by je wzięła.

3) Usagi ma sen, w której pojawiają się Endymion i Serenity

4) Niektóre postacie, jak Naru czy Umino są szczegółowo przedstawione (np. to Naru, moja najlepsza przyjaciółka)

5) Inaczej wygląda atak diademem - zmienia się on w "święcący okrąg"

Odcinek 2: Ami - Sailor Merkury

Odcinek różniący się jedynie malutkimi szczegółami od odcinka 8 starej wersji. Najbardziej istotna - inaczej wygląda (i chyba też nazywa się) atak Sailor Merkury.

Odcinek 3: Rei - Sailor Mars

Odcinek jest podobny do odcinka nr 10 w starej serii. Podstawowe różnice - Jedaite nie pracuje w świątyni dziadka Rei, a Ami i Luna ostatecznie trafiły do wymiaru, w którym znikały autobusy.

Odcinek 4: Maskarada

Niewiele różniący się odcinek od odcinka nr 22 w starej serii. Różnice, które zauważyłem to fakt, że czarodziejkom (sailorkom) ukazują się wszyscy czterej generałowie Królestwa Ciemności, a także to, że Taxido o to czy jest przyjacielem czy wrogiem pyta nie żadna z czarodziejek, a Luna.

Odcinek 5: Makoto - Sailor Jowisz

Pojawiają się motywy z 16 i 25 odcinka. Z 16 pochodzi motyw ślubu, tyle że nie ma mowy o szyciu sukien, ale demon ukrywa się w salonie sukien ślubnych. Usagi i Makoto poznają się w innej sytuacji - w starej wersji Makoto ratuje Usagi przed oprychami, którzy chcieli ją pobić, w nowej przed wpadnięciem pod samochód (Usagi weszła na jezdnię na czerwonym świetle). Zresztą kilka innych scen z 25 odcinka związanych z Makoto pojawia się w tymże odcinku. Pojawia się również księżycowy sierp. Pojawia się atak typu: "Kwiatowy huragan", którego we wcześniejszej wersji nie było.

Odcinek 6: Taxido Kamen

Odcinek, który nie pojawił się w starej serii, a przynajmniej nie znalazłem w nim wystarczająco dużo elementów, by móc przypasować go do jednego, konkretnego odcinka.

Odcinek 7: Mamoru Chiba - Taxido Kamen

Pojawia się podobna rozmowa Mamoru i Usagi w mieszkaniu Mamoru, jaka w 33 odcinku miała miejsce w windzie (choć oczywiście były różnice). Z tego tez odcinka pochodzi pojawienie się Sailor V (w podobnej sytuacji). Pozostałe wydarzenie nie pojawiły się, albo znacząco różnią się od tego, co widzieliśmy w starej wersji.

Odcinek 8: Minako - Sailor V

Ciekawostką jest, że Minako przedstawia się jako księżniczka. Nowością jest też chęć Minako, by samotnie rozprawić się z wrogiem

Odcinek 9: Serenity - księżniczka

Odcinek zawiera motywy z 34 i 35 odcinka - przebudzenie księżniczki, pojawienie się srebrnego kryształu, opowieść o Księżycowym Królestwie, porwanie Taxido.

Odcinek 10: Księżyc

Odcinek zawiera znane sceny z starej serii - z 44 odcinka pochodzi rozmowa Usagi z królową Serenity i pobyt czarodziejek na Księżycu. Z odcinka 36 "przekabacenie" na stronę Królestwa Ciemności Endymiona. Kompletną nowością zaś wspomnienia czterech generałów owego królestwa.

Odcinek 11: Powrót Endymiona

Pojawia się motyw z powrotem Endymiona znany nam z odcinka 36. Z ważnych i nieobecnych w starej wersji motywów jest fakt, że Endymion przejmuje srebrny kryształ...

Odcinek 12: Wróg - Królowa Metalia

Pojawiają się niewielkie fragmenty znane nam z odcinków 44 i 46 (Punkt D, śmierć Beryl). Pojawia się też niezwykle zaskakujące zakończenie odcinka.

Odcinek 13: Ostatnia bitwa

Przy odrobinie chęci można doszukać się sekundowych podobieństw do odcinka 45 i 46 i występujących tam scen. Ogólnie jednak owa bitwa przedstawiona jest inaczej niż w starej wersji

   Drobna uwaga - nie przywiązujcie się zanadto do tytułów. Jeśli serial pojawi się kiedyś w polskiej telewizji, mogą one różnić się od tych, które tu widzicie.

Oko za oko

   Jarosław Ostaszkiewicz, w pewnym momencie najbardziej znany głos w Polsce, czyli Wielki Brat, dostał swój program po tym, jak wyemitowano trzy edycje Big Brother, a TVN nie planował emisji kolejnej. Po cichu pewnie liczono na to, że jeśli nie ciekawość nowego programu, to chociażby chęć zobaczenia sławnego braciszka przyciągnie ludzi przed telewizory. Program, który prowadził Ostaszkiewicz nosił tytuł Oko za oko.

   Sześcioro uczestników na początku spotykało się na dwudniowym obozie, na którym musieli zmierzyć się z różnymi zadaniami (nie tylko fizycznymi) i w ten sposób poznać swoje mocne i słabe strony. Następnie uczestnicy spotykali się w studiu. Prowadzący mówił, jaki typ zadania lub z jakiej dziedziny czeka kogoś z nich, a następnie każdy musiał wskazać osobę, która jego zdaniem powinna z owym zadaniem się zmierzyć. Należało wskazać osobę, która ma najmniejsze szanse na wykonanie zadania - jeśli go bowiem nie wykonała, odpadała z gry, w przypadku jednak, gdy jej się udało je wykonać, to ona wskazywała, kto odpada. Wyboru dokonywała spośród osób, które ją wytypowały do wykonywania zadania. W praktyce mogło więc się zdarzyć i tak, że cztery zadania wykonywała ta sama osoba.

   Reguły zmieniały się, kiedy na placu boju pozostawały dwie osoby. Wówczas te osoby mierzyły się ze sobą w wyznaczonym przez prowadzącego zadaniu. Zwycięstwo w rywalizacji nie gwarantowało jednak otrzymania nagrody głównej, a jedynie było przepustką do rywalizacji o wspomnianą nagrodę. Decydujące starcie było już niejako loterią i sprawdzianem, na ile udało się poznać innych uczestników podczas dwudniowego obozu. Otóż w finale prowadzący zadawał pięć pytań, na które odpowiadali uczestnicy, którzy wcześniej odpadli z rywalizacji. Jeśli większość z nich udzieliła błędnej odpowiedzi, pieniądze zdobywała osoba, która przebrnęła poprzednie rundy. Jeśli jednak na większość pytań inni uczestnicy odpowiedzieli poprawnie, to oni zgarniali pieniądze i dzielili się nimi. Osoba, która przebrnęła pomyślnie wcześniejsze etapy miała jednak wpływ na to, kto odpowiadał na jakie pytanie. Otóż prowadzący najpierw wymieniał kategorię pytania, a pozostały na placu boju uczestnik wskazywał, kto na pytanie z tej kategorii będzie odpowiadał.

   Program w Polsce emitowany był jesienią 2002 roku, bodaj w środy. Trwał niespełna godzinę, a na antenie pojawiał się ledwie kilka miesięcy. Główną nagrodą było 20 tysięcy złotych.

   Oko za oko nie jest polskim pomysłem, program powstał na licencji brytyjskiej produkcji Dog eat dog (z 2001 roku). Program był emitowany także m.in. w Australii, USA, Singapurze i Niemczech (ZDF).