Zasady nie były zbyt skomplikowane. Plansza złożona z 35 pól, na każdym polu litera. Zadaniem uczestników było ułożenie słowa z liter, które widoczne były na planszy (minimum czteroliterowego). Musiał to jednak być rzeczownik w mianowniku i nie można było korzystać z tzw. nazw własnych. Jeśli uczestnik podał słowo, z planszy znikały wykorzystane przez niego litery, odsłaniając ukryty pod nim obraz lub zdjęcie. Uczestnik miał kilka sekund na odgadnięcie, co ukryło się pod literami. Dla ułatwienia podana była kategoria (np. miejsce, sztuka).
W teleturnieju brały udział trzy osoby, za każdą wykorzystaną literę zarabiały po punkcie, za każdą wygraną rundę - odpowiednią liczbę punktów (najwięcej za odgadnięcie w pierwszej minucie). Gdy z liter pozostałych na planszy nie dało się ułożyć wyrazu (lub uczestnicy nie potrafili tego zrobić), ani nikt nie potrafił odgadnąć hasła, runda się kończyła i przechodzono do następnej. Osoba, która po ok. 22 minutach uzbierała najwięcej punktów, przechodziła do finału. W finale uczestnik musiał ułożyć 7 pięcioliterowych słów z rozrzuconych liter. Miał na to 1,5 minuty. Haczyk polegał na tym, że pod jednym z pół-liter ukryte było pole bank. Gdy uczestnik na nie trafił, tracił pieniądze, które mógł odzyskać tylko, jeśli odgadnie wszystkie hasła. Gdy tego nie zrobił, pula przechodziła do następnego odcinka.
Teleturniej prowadził Wojciech Pijanowski. Lubiłem ten program ze względu na to, że zawsze mnie fascynowały programy, w których można choć trochę połamać sobie głowę. A w "Magii liter" mogłem pobawić się w układanie wyrazów lub odgadywanie słów w finale...
A dla przypomnienia fragment programu, który znajdziecie tutaj
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Komentarz ukaże się po zatwierdzeniu przez administratora